Sayonara Japan

We zijn weer terug in Nederland! Met een voorspoedige dagvlucht zijn we vanuit Osaka in 12 uur veilig (en dit keer gelukkig zonder beenbreuken!) teruggevlogen naar Amsterdam. Het was een leuke (voor mijn doen relatief korte) reis in een toch wel aparte cultuur met lekker eten. Jammer dat het al voorbij is, maar binnenkort zitten we weer bij de Japanner...
   De laatste dagen zijn we in Osaka geweest. Het is ons zowaar gelukt om een goedkoop hostel te boeken in Japan. Voor EUR 13 pp kunnen we terecht in Hotel Toyo in Osaka.

Back to the 70's
Ok, de locatie van het hotel is in een niet zo'n voor de handliggende wijk van Osaka om te verblijven, maar eigenlijk bevalt het ons prima zo aan het einde van onze reis. Geen spiegelende kantoorgebouwen, mannen in pakken, dure shoppingcenters of futuristische stations. In plaats daar van lopen er rare figuren op straat, hebben de stations wat achterstallig onderhoud en lukt het ons niet om een redelijk restaurant te vinden in de buurt van ons hotel. We krijgen het idee dat we in de jaren 70 zijn beland, want sinds die tijd is er weinig meer veranderd in deze wijk. De met neonverlichting bedekte toren is steeds ons orientatiepunt.

We gaan een dagje shoppen in Osaka, maar dat blijkt een dure aangelegenheid te zijn, al vinden we nog wel een arcade met lokale winkeltjes waar ik wat Japanse eet accessoires kan inslaan.

Nara
Vanuit Osaka is het een half uur met de trein naar Nara, waar één van de bekendste tempels van Japan staan. Het is weer aardig druk met Japanse toeristen in het weekend. Vóór de tempel steken mensen een wierrook stokje aan.

Binnen staat de grootste boeddha van Japan, bestaande uit ruim 300 ton aan brons en meer dan 100kg aan goud.

Terwijl in boeddhistische tempels in Nepal en Bhutan vaak niet gefotografeerd mag worden, is dat in het fotogekke Japan geen enkel probleem. Er staat zelfs een grote souvenirswinkel binnen ín de tempel! Ook vendingmachines schieten in Japan als paddestoelen uit de grond op plekken waarmee de schoonheid van de historische sites verloren gaat.

Tussen de toeristenstromen door houden de monikken met hun ongemakkelijke schoenen ceremonies.

Een meer afgelegen tempel heeft een prachtige toegangslaan met aan weerszijden een eindeloze rij lampionnen van steen.

Net als eerder op het eiland Miyajima, lopen er ook hier tamme herten rond. Overal worden koeken verkocht die toeristen aan die dieren kunnen voeren. Ze lijken verdacht veel op Hollandse stroopwafels, maar gelukkig zijn we van te voren gewaarschuwd dat deze koeken voor de herten bedoeld zijn en niet voor mensen. Ook wordt op Japanse wijze met bordjes gewaarschuwd voor deze 'gevaarlijke' beesten...

Sommige Japanners gaan nog traditioneel gekleed naar de tempels (of kleden hun kinderen zo...).

Huidetende vissen

In onze retrowijk vinden we ook een retro-supermarkt waar al 40 jaar lang de neonverlichting de locatie van de verschillende productgroepen aangeeft. Misschien een nieuwe klant voor Van der Meulen (nu nog werkgever van Diana)?

We hadden nog een 'spare day' in ons programma en nog lang gezocht naar een 'onsen' (Japans badhuis) op onze route, maar dat blijkt niet eenvoudig. Bij toeval blijkt dat tegenover ons hotel een enorme Japanse 'spa' staat (ook retro, maar toch...). De keuze voor de besteding van de laatste dag is dus snel gemaakt. Mannen en vrouwen gaan in Japan gescheiden naar de sauna, dus de verdieping met de Europese sauna's is voor mannen gereserveerd en de verdieping met de Aziatische sauna's voor de vrouwen. We kunnen wel samen zwemmen op de topfloor waar we voor 300 yen extra van een gigantische glijbaan, een soort kermisattractie, af kunnen. Dus gaan wij met zijn tweeën op een grote band vooruit én achteruit met een noodvaart van deze spectaculaire glij-achtbaan.

In de 'foot salon' gaan we voor de zgn. 'fish therapy'. We mogen tien minuten met onze voeten in een soort open aquarium gaan zitten waar vissen de dode huidcellen moeten wegeten.

Onze voeten zijn nog niet in het water of de vissen storten zich als ware piranha's op onze witte huid. Het kriebelt gigantisch en met name de wat grotere jongens bijten flink door! Bij Diana loopt het bloed eruit. Is dit wel zo gezond?

Na een Japanse maaltijd met de Osaka-variant van de okonomiyaki (althans, dat dachten wij...) pakken we onze rugzak met souvenirs in voor de terugreis de volgende ochtend. Het vliegveld van Osaka is gemaakt op een kunstmatig eiland, dus we zijn wel een uurtje onderweg met de trein. De laatste yens krijgen we niet helemaal op, dus worden er nog wat Euro's teruggewisseld, en we nemen afscheid van Japan. Sayonara!